RELATED: 10 Times Harry & Ron Needed To Be Babysat By Hermione Granger. When Hermione is clearly upset over Lavender and Ron getting into together, Harry follows her to try to comfort her. While he clearly doesn’t know exactly the right thing to say, he does try to be there for her during a moment when she's struggling. The wand of Hermione Granger was vine wood, with a dragon heartstring core. [1] She shared it with Harry Potter for a time after his wand was damaged accidentally by Hermione during their search for Lord Voldemort 's Horcruxes. It was confiscated by Snatchers in 1998; it is unknown if Hermione ever recovered it, though it's possible she could have. Several students greeted him as they walked by. "Ello, 'ello!" he returned amiably, before his attention was distracted by sounds from the courtyard by which he was passing. Hermione Granger was stalking past a gaggle of other students, head down, clutching her books to her chest. "Oy, Hermione!" If there's one thing I pride myself on, it's my Memory Charms.Gilderoy Lockhart regarding his gift for this particular charm The Memory Charm (Obliviate), also known as the Forgetfulness Charm, was a charm that could be used to erase specific memories from an individual's mind. It was different from the spell that created false memories. Mnemone Radford was the witch who first developed Memory It took a little while to calm Hermione down. Harry Potter and the Prisoner of Azkaban, chapter 16. Hermione even admits that Harry is better at Defence against the Dark Arts: ‘Harry, you’re the best in the year at Defence Against the Dark Arts,’ said Hermione. ‘Me?’ said Harry, now grinning more broadly than ever. Of course, Ron was being the hound he is with food at the time, being eleven-years-old, didn’t consider being smooth or welcoming to her. Hermione was more impressed at sharing a compartment with Harry than Ron’s company. She even made fun of Ron’s spell being “not very good”. Determined to prevent this, she decides to raise Harry Potter, the boy who's life she saw as well, in the muggle world, in hopes he and his soulmate Hermione Granger can prevent the deaths of thousands of innocents. Hogwarts begins at age 13, takes place 20 years in the future, so Hogwarts begins in 2011. Hermione Granger is a signature role in the Harry Potter franchise, with countless fans citing her as their favorite character of all time (via The Love Nerds).It's not hard to see why: when we “My name is Hermione Granger,” she finally said, her voice breaking and holding back her tears. “And how old are you today?” Her minor say up a little taller. “I’m 14.” Her voice cracked. “Very nice to meet you, Hermione,” said Frank. “Of course, we already knew that from your wallet. "H-Hermione Granger," Hermione replied. "Headmaster Igor Karkaroff," Igor introduced as he moves back a bit. "I'm not a gentle man, Hermione Granger. Speak now and tell me otherwise, I've seen kids you're age doing it tonight and you do want it, yes?" He asked. "I….." Hermione began as she licked her lips and she moved towards him. K2O7t. obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Orle GniazdoUwaga! Ta strona zawiera spoilery związane z fabułą filmu Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a. Jeśli jeszcze nie oglądałeś/aś filmu i nie chcesz poznawać szczegółów jego fabuły przed obejrzeniem, zalecamy wyjście z tego artykułu. Orle Gniazdo (znane też jako Sędziowska Komnata Antycznych Czarodziejów lub Eyrie, ang. Magisterial Chamber of Ancient Wizardry) — magiczne miejsce, z którego widoczna była okoliczna czarodziejska wioska[3]. Znajdowało się w Bhutanie. Eyrie służyło jako siedziba Najwyższego Szychy Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów[2] oraz miejsce wyboru nowej osoby na ów stanowisko[1]. W serii[] W 1932 roku w Orlim Gnieździe odbyła się ceremonia przejścia qilina, która miała za zadanie wybrać nowego Najwyższego Szychę. Albus Dumbledore i jego zwolennicy udali się tam przy pokoju świstoklika, który znajdował się w Pokoju Życzeń[1]. Grindelwald wypowiada wojnę mugolskiemu światu Podczas ceremonii Grindelwald korzystając z pomocy fałszywego qilina został ogłoszony nowym Najwyższym Szychą. Po wyborze ogłosił on, że jego wojna z mugolami zaczyna się dziś, a następnie zaczął torturować niemaga, Jacoba Kowalskiego, za to że ten zakochał się w czarownicy oraz usiłował przeprowadzić zamach na jego życie, z czego drugi zarzut był fałszywy. Intryga Gellerta została jednak zdemaskowana, a Najwyższym Szychą została ostatecznie Vicência Santos, która wcześniej udowodniła, że ma dobre serce, ściągając ukradkiem klątwę z Jacoba, podczas gdy Grindelwald uczestniczył w dyskusji z Newtem na temat qilinów. Potem Grindelwald próbował zabić Credence'a, gdyż też go zdradził poprzez potwierdzanie słów Skamandera. W jego obronie stanęli jednak Albus i Aberforth. Wówczas złamane zostało również braterstwo krwi zawarte przez Albusa i Gellerta, co zezwoliło im na krótki pojedynek, który zakończył się remisem. Na koniec inni czarodzieje próbowali zaatakować Grindelwalda, ale ten się przed nimi skutecznie obronił, po czym odszedł, na odchodne twierdząc, że nie jest ich wrogiem[1]. Występowanie[] Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a. Scenariusz oryginalny Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore: Movie Magic Przypisy ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a ↑ 2,0 2,1 Artykuł o rysunach Minalimy na Wizarding World ↑ Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore: Movie Magic Pamiętacie ten dzień, kiedy Snape niemal poprosił, żebym została? No więc zostałam i powiem Wam, że to była jedna z lepszych decyzji. Severus tamtego wieczoru uśmiechnął się jeszcze kilka razy, przestał w końcu spinać kark, patrzył się z wyczekiwaniem, dolewał po odrobinie whisky, mimo tego, że uparcie twierdził, że to nic nie zmieni. Rozmawialiśmy długo, patrząc na siebie. Kręciliśmy się na sofie i na fotelu, czasami milczeliśmy kilka minut. Wydaje się nudne, ale było bardzo ciekawie. Szczególnie, kiedy Severus wstał, aby dolać mi odrobinę, a ja gestem dłoni odmówiłam. Nachylił się wtedy odrobinie, a moja dłoń całkowicie przez przypadek dotknęła jego torsu. I tutaj, moi Drodzy, musicie wiedzieć, że czekałam na ten moment zdecydowanie za długo i bardzo się rozczarowałam, kiedy Severus po prostu odsunął się i usiadł. Udałam, że nic się nie stało, chociaż czułam pulsujące skronie, gorąco uderzające we mnie za każdym razem, kiedy ten przeklęty mężczyzna wymawiał moje imię lub nazwisko. Czułam się zagubiona, miałam nadzieję, że jednak coś się stanie. Wypiłam duszkiem to, co mi zostało i postawiłam szklankę na stoliku. Chciałam zerknąć na zegarek, ale okazało się, że zapomniałam założyć go rano. - Która godzina, Snape? - Wpół do drugiej. Prychnęłam pod nosem i zaczęłam kręcić głową, śmiejąc się po cichu i oblizując usta. Spędziłam z nim tyle czasu. Chyba czas iść już do siebie. - Na mnie już pora, dobranoc Severusie. - Dobranoc, Granger. Nie daj się złapać. Wstaliśmy w tym samym czasie, on szarmancko otworzył mi drzwi a ja grzecznie kiwnęłam głową i wyszłam. Nie wiem, czy minęły dwie minuty od wyjścia kiedy poczułam na swoim nadgarstku zimne, silne palce. Przygryzłam mocno usta i uśmiechnęłam się bardzo szeroko. Zawróciliśmy do jego komnaty. Gdy tylko zamknął drzwi przycisnął mnie mocno do ściany i powiedział, że mam przestać. - Przestać? Przecież ja nic nie robię! - oburzyłam się, bo to nie tak miało wyglądać. Odezwała się we mnie stara Hermiona, zaczęłam czuć coś podobnego do strachu. - Jesteś bardzo nieświadoma, Granger, tak cholernie nieświadoma - szepnął, a ja poczułam na uchu jego gorący oddech. Nie przestając mówić zaczął dotykać mojej twarzy - uśmiechasz się tak niewinnie, ale jednocześnie tak kokieteryjnie. - jego palce dotknęły moich ust. Mój oddech przyśpieszył, kolana się ugięły. - Snape... - Mówisz tak błagalnie, ale ja nie wiem, czy mam przestać czy kontynuować. W głowie miałam milion myśli. Przecież to nauczyciel, był starszy. Chociaż... przecież 19 lat w świecie czarodziejów to jak kilka lat w świecie mugoli. Wiele nas łączyło, ale tak wiele dzieliło. Czy to na pewno było właściwe? Moralne? Czy ja na pewno mogłam czuć to, co czuję? Tak strasznie chcę, żeby mnie dotykał, ale jestem przerażona. Zamknęłam oczy. Starałam się uspokoić. Czułam jego zapach, czułam ciepło, które biło z jego szyi. Słyszałam, jak bije jego serce, jak szumi krew. - Lubię Cię, Snape. - te słowa jakby same wypłynęły z moich drżących ust. Ja nie panowałam nad tym, co mówiłam. - Granger! - warknął. Chyba lubił moje nazwisko. Złapał mnie mocno w biodrach i oparł czoło o moje. Spojrzał mi w oczy i jednocześnie wbił palce w ciało. Westchnęłam głośno, przymykając powieki. Prawą dłonią poprawił mi włosy, odsłaniając ucho, a lewą przyciskał do siebie. Jego palce sunęły po mojej skórze, od ucha przez szyję, ramiona i plecy, żeby znów zatrzymać się na biodrach. - Nie powinienem... będziesz tego żałować. Przygryzłam lekko usta i przekręciłam nieświadomie głowę. Pocałował mnie. Tak. Zrobił to. Dotknął ustami moich ust. Najpierw bardzo lekko, powoli. Jednocześnie puścił moje biodra. Kiedy odwzajemniłam jego pocałunek, stał się bardziej odważny. Dłonie położył na moich policzkach. To był najpiękniejszy pocałunek w życiu. Magiczny. Severus błądził ustami po moich policzkach, szyi, ramionach, odsłoniętym dekolcie... - Chodźmy do sypialni, będzie nam wygodniej. - zaproponowałam i w pewnym momencie spojrzał na mnie tak ostro, że myślałam, że to, co stało się przed chwilą było wytworem mojej wyobraźni. - Ty naprawdę mnie chcesz, Granger? - Snape, wydawałeś się bardziej inteligenty. Na co on wziął mnie za rękę i poprowadził do niewielkiego pomieszczenia z ogromnym łóżkiem, fotelem, dwoma półkami zastawionymi książkami i ogromnym świecznikiem na jednej jedynej komodzie, która stała po prawej stronie łóżka. Gestem dłoni zapalił trzy tkwiące w nim świece. Stanął kilka kroków ode mnie i patrzył. Po prostu patrzył. A ja napawałam się momentem. Nikt jeszcze nie patrzył na mnie w ten sposób. Wyciągnął do mnie rękę. Podeszłam do niego. Ujął moją dłoń i wskazał gestem na wielkie łóżko. Usiedliśmy na nim. I wtedy, moi Drodzy, dopiero się zaczęło. Poczułam się trochę zbyt pewnie. Zaczęłam rozpinać jego koszulę, całować każdy nowo odkryty kawałek ciała. Sunęłam po jego bladej skórze ciepłymi dłońmi i czułam, jak zaciska palce na moich biodrach i udach. Przeniosłam się na szyję i to chyba był jego czuły punkt. Raz czy dwa usłyszałam ciche przekleństwo, czułam napinające się mięśnie, przyśpieszony oddech. Ale dopiero kiedy przeszłam odrobinę wyżej i musnęłam językiem jego ucho miałam wrażenie, że oszalał. Złapał mnie za włosy i przycisnął do siebie. Jednocześnie objął w talii i wsunął rękę pod koszulkę. Kiedy chciałam go delikatnie ugryźć, on odsunął się ode mnie. Nie podobało mu się? - Podobało, Granger, aż za bardzo. A ja nie chcę wszystkiego na raz. Po kolei. - Podsłuchujesz, Snape. A ja chcę teraz. - Albo zgadzasz się na moje warunki, albo udajesz, że niczego nie było. Wszystko dostaniesz, w swoim czasie. Nie odpowiedziałam. Po kilku minutach kiwnęłam tylko głową i uśmiechnęłam się lekko. - Chcesz zostać? - Chyba lepiej będzie, kiedy pójdę. Oboje musimy przemyśleć kilka spraw. - Dobranoc, w takim razie. - Dobranoc, Snape. - Nie daj się złapać, Granger. Nie złapali mnie, chociaż wcale nie starałam się ukrywać. Draco Malfoy i Hermiona Granger / Jamie Hermiona siedziała sama w jakimś barze, o którego istnieniu wcześniej nie miała pojęcia. Ta wycieczka do Hogsmeade była zdecydowanie jedną z najgorszych. Dlaczego ona za każdym razem musi trafić na jakiegoś skończonego dupka? Jej ostatnia „znajomość” również nie skończyła się po przyjacielsku. Gdy zobaczyła jak obiekt jej westchnień obściskuje się w najlepsze z jakąś młodszą Krukonką, podeszła, zgarnęła ze stołu jego szklankę z kremowym piwem i wylała mu ją na głowę. Gdy wstał, chcąc się jakoś wytłumaczyć Gryfonka zabrała szklankę jego towarzyszki i chlusnęła mu jej zawartością w twarz wywołując tym ogólne rozbawienie w Trzech Miotłach. Ale tym razem było inaczej. Z Arthurem wiązała naprawdę duże nadzieje. A on? Wymienia się śliną z tą pieprzoną Cho Chang! Hermiona przymknęła powieki starając się powstrzymać kolejne łzy napływające do jej oczu. Co było bardziej bolesne od tego ukłucia w sercu? A to, że Arthur ją zauważył. Patrzył Hermionie w oczy, gdy obmacywał tą Krukowską dziwkę na środku Hogsmeade. Dziewczyna miała ochotę parsknąć zgoła histerycznym śmiechem. Merlinie dopomóż! Czy ja naprawdę na to zasługuję? – pomyślała zrozpaczona i uśmiechnęła się smutno. - Wszystkiego najlepszego, Miona. – mruknęła do siebie i wypiła trzecią (a może siódmą? Nieważne) porcję ognistej whisky. Gdy spojrzała w brudne okno dostrzegła za nim charakterystyczną blond czuprynę. Pijany umysł dziewczyny nie od razu skojarzył fakty. Draco Malfoy – zdołała wydedukować i pchnięta jakąś niewidzialną siłą wyszła z baru przy odgłosach wydawanych przez najróżniejszych podejrzanych typków, pijanych tak samo jak ona. Nie zważała na to. Kiedy tylko otworzyła drzwi, w twarz uderzyło ją mroźne, listopadowe powietrze. Płatków śniegu z każdą sekundą spadało coraz więcej a one niegdzie nie widziała Dracona. Owinęła się szczelniej szalikiem i ruszyła w prawo. Nie wiedziała, czemu idzie akurat tam. Śnieg chrzęścił pod jej butami, gdy przemierzała samotnie wąskie, kamienne uliczki. Wioska zdawała się być cicha i spokojna, jakby wyludniona. Niektórym mogłoby się to wydać niepokojące, ale Hermionie to nie przeszkadzało. Musiała pobyć sama. W końcu doszła do miejsca, w którym nigdy wcześniej nie była. Kilkanaście metrów od niej wyrastały setki drzew tworząc ciemną gęstwinę. Gryfonka bez zastanowienia ruszyła przed siebie. Nawet jeśli zginę, co z tego? – rzuciła w myślach i przyspieszyła kroku. Na jej głowie błyszczały białe płatki śniegu a z ust dziewczyny wydobywały się kłęby pary. Jej ręce się trzęsły, ale nie ze strachu. Na chwilę się zatrzymała myśląc, co to w ogóle za miejsce. Czuła jak ten las ją przyciąga. Jakby był magiczny. Przymknęła oczy i zrobiła pierwszy krok, gdy ktoś złapał ją od tyłu i odciągnął brutalnie od wysokich drzew. - Granger, do cholery! Chcesz zginąć? Nie wiesz, co się dzieje z ludźmi w tym lesie? – gdy Hermiona usłyszała znajomy głos otworzyła oczy i uśmiechnęła się do Ślizgona. - Ależ ty nie musisz się o mnie martwić, Dracuś. Jestem duża. – Bełkotała. – Poza tym nikt by tego nawet nie zauważył. Nikt by nie zauważył, że zniknęłam. Zupełnie nikt. – Z każdym słowem błysk w jej oczach przygasał a ona sama zdawała się być coraz bardziej przygnębiona. - Co? O czym ty gadasz? – zbliżył jej twarz do swojej – Jesteś pijana? – spytał a na jego twarzy pojawiła się jeszcze większa dezorientacja. - Tak. – rzuciła i zamknęła oczy wciąż tonąc w jego ramionach. - Granger, nie zasypiaj. – Poklepał ją delikatnie w policzek a chwilę później przeniósł wzrok na jej mocno zsiniałe usta. – Cholera. – mruknął, wziął Gryfonkę na ręce i szybko zaniósł ją do zamku. ~*~ - Caput Draconis – mruknął Ślizgon a Gruba Dama spojrzała na niego podejrzliwie, jednak gdy zauważyła Hermionę, westchnęła i otworzyła przejście. Pokój Wspólny Gryfonów był całkiem pusty. Draco odetchnął i przypomniał sobie, że u Krukonów jest jakaś duża impreza. Położył Hermionę na kanapie usytuowanej najbliżej kominka i okrył szczelnie kocem. Gdy upewnił się, że obok dziewczyny leżą tabletki przeciwbólowe i duża butelka wody, ostatni raz pogładził ją po policzku i przybliżył się. - Wszystkiego najlepszego, Granger. – szepnął i pocałował ją w czoło. Zdążył napisać kilka słów na skrawku pergaminu i wcisnąć go w zaciśniętą dłoń Hermiony, gdy usłyszał kroki i głośny śmiech. Zebrał szybko swoje rzeczy i dyskretnie opuścił teren Gryffindoru. ~*~ Hermionę obudził dojmujący ból głowy i pragnienie. Jak ja się tu…? A no tak, Draco Malfoy. – pomyślała, jednak nie miała pojęcia, co działo się z nią po wyjściu z baru. No i ten las. Czy to był sen? W końcu zauważyła, że obok niej leży mały fragment pergaminu, więc rozwinęła go i przeczytała jego zawartość z rosnącym zdziwieniem, ale i radością. Spotkajmy się w Pokoju Życzeń o 20. Siedemnastych urodzin nie obchodzi się w ten sposób. Hermiona resztę dnia przeleżała w swoim łóżku. Nikomu nie chciała powiedzieć, co się z nią wczoraj działo. Nie otworzyła ani jednego z prezentów od tak zwanych „przyjaciół”. Aktualnie miała dość kontaktu z ludźmi. No, z większością. Spojrzała na zegar. Dochodziła 19. Czas coś ze sobą zrobić. Poszła pod prysznic z nadzieją, że zmyje z siebie resztki wczorajszego przygnębienia i zmęczenia. Za dziesięć ósma wyszła z wieży i skierowała się na siódme piętro. Chciała jakoś opanować swoje zdenerwowanie, ale nie umiała. Trochę trzęsły jej się ręce a z twarzy nie schodził nerwowy uśmiech. Przecież musiała mu jakoś podziękować. Dokładnie o dwudziestej pojawił się Ślizgon. Hermiona mimowolnie westchnęła na jego widok. Idealny. Jego blada skóra mocno kontrastowała z czarnym garniturem. Uśmiechnął się do niej delikatnie i stanął przed pustą ścianą. Chwilę później pojawiły się przed nimi ogromne drzwi. Draco przepuścił Gryfonkę, która niepewnie weszła do pomieszczenia. Pokój Życzeń przybrał wygląd przytulnego wnętrza z dużym kominkiem naprzeciw, którego stała duża czarna kanapa. Usiedli na niej i jakiś czas wpatrywali się w ogień. Pierwsza odezwała się Hermina. - Dlaczego to zrobiłeś? Czemu mnie uratowałeś? – spytała nie odwracając się w jego stronę. Odpowiedział dopiero po dłuższej chwili. - Może jednak mam jakieś ludzkie odczucia. – tym razem Gryfonka spojrzała zdziwiona na mężczyznę, który wciąż trwał w tej samej pozycji. - Nienawidzisz mnie. – szepnęła. - Skąd możesz to wiedzieć? – odpowiedział równie cicho i spojrzał jej głęboko w oczy. Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. - Dziękuję. – zdołała wykrztusić zanim Malfoy złożył na jej ustach namiętny pocałunek. - Jeszcze raz wszystkiego najlepszego, Granger. – szepnął i pozwolił by Hermiona zaczęła odpinać guziki jego koszuli.